Mama Carmen: Toegeven aan je baby? Zijn behoeftes opvolgen? Ja ik ben een (trotse) moeder die dat doet…

9 maanden lang zijn ze dichtbij ons, wiebelen ze mee met elke stap die je zet. Ze horen je stem elke dag, weten wanneer je blij, boos of verdrietig bent. Eten en drinken doen ze onbeperkt in je buik, en ze worden elke dag lekker in slaap gewiegd als jij aan de wandel gaat.

Na 9 maanden

Dan is het zo ver, na 9 maanden ligt dat wondertje in jouw armen! En nu? Je hebt geen ervaring, weet niet wat de tijd je brengt of hoe het beste te handelen in bepaalde situaties. Wat doe je? Veel kersverse ouders leven dan op adviezen. Van je eigen (schoon)ouders, mensen om je heen, het consultatiebureau, internet fora of oei ik groei.

“Altijd heb ik gedaan wat ik dacht dat het juiste was.”

Allemaal adviezen

Wat ik allemaal als advies heb gekregen bij mijn eerste kindje? Niet wiegen, dan komen ze straks nooit vanzelf in slaap. Niet te veel op pakken, dan wennen ze te veel aan je hand. Voeden om de 3 uur. Laat maar huilen, ze moeten leren dat je niet altijd meteen komt als ze huilen. Niet bij je in bed nemen, daar kom je nooit meer van af. Dit en nog wel meer! Nog nooit heb ik een van deze adviezen opgevolgd. Altijd heb ik gedaan wat ik dacht dat het juiste was. Ik vind dat je een baby niet kunt verwennen of ‘verpesten’, daar ben ik van overtuigd.

Ik voed op verzoek

Ik (borst)voedt mijn baby wanneer hij dat nodig heeft, is dat nu én over een half uur? Dan is dat het nu en over een half uur. Is het na 2 uur, of na 4 uur? Dan is dat zo. Tuurlijk hou ik het in de gaten, langer dan 6 uur zonder voeding wil ik niet. Ik voed op verzoek, ik volg zijn behoeftes.

Ik ga mee in hun behoeftes

Ik wieg mijn baby in slaap als hij dat nodig heeft, waarom zou ik dat niet doen? Als mijn baby huilt laat ik alles uit mijn handen vallen en troost hem. Ik ga mee in hun behoeftes en ik heb in ruil daarvoor 2 lieve, rustige kinderen die weten dat ik er ben als het nodig is. Op deze manier denk ik dat ze uiteindelijk genoeg zelfvertrouwen hebben om alleen in slaap te vallen, zonder hulp van mama.

 “Ik leef zelf heel erg gestructureerd.”

Heel erg gestructureerd

Ik leef zelf heel erg gestructureerd en hou van strakke tijdschema’s. Met mijn kinderen werk ik met een ritme, en ga ik mee in wat zij nodig hebben. Van deze aanpak heb ik mijn dochter altijd voorzien. Als ik naar haar kijk weet ik dat dit het beste is geweest, voor haar én voor mij.

Is dit toegeven aan wat je kinderen van je verlangen? Ik vind van niet. Ik vind dat ik er voor ze ben, omdat ze niet als kleine wezentjes op deze wereld worden geplant om vervolgens alleen in de box of wieg in slaap te vallen of te eten volgens een strak tijdschema omdat wij denken dat het zo moet of dat ons wordt verteld.

Ik deel graag een (voor mij) inspirerend stuk met jullie!

Hoi mama! Ik weet dat je midden in een fijne droom zit dus sorry dat ik huilde om je wakker te maken, maar ik weet nog niet hoe ik anders om aandacht moet vragen. Het is 2 uur ’s nachts en ik wil verder niemand wakker maken. Alleen jou, want jij bent de enige die echt weet wat ik nu nodig heb. Soms geeft papa me wat te drinken en wiegt hij me heen en weer. Dat is ook heel fijn, maar meestal wil ik toch het liefste jou, mama. Uiteraard heb ik honger en dorst, maar ik wil nog zoveel meer, alleen jij begrijpt dat.

Dankjewel mama

Ik wil knuffelen. Ik vind het heerlijk als jij me ’s nachts knuffelt. Je ruikt zo lekker en dicht tegen jou aan is het veilig. Niet zo lang geleden zat ik nog knus en veilig in jouw buik. De ‘echte wereld’ is behoorlijk heftig en verwarrend. Is er geen handleiding? Ik heb soms geen idee wat ik moet doen. Er zijn zoveel kleuren, geluiden en gezichten. Als ik middenin de nacht wakker word en me eenzaam voel, wil ik dat jij me knuffelt. Dankjewel mama, dat je voor mij even uit je fijne droom stapt.

“Mama, ik snap heel goed dat mijn gehuil vervelend kan zijn.”

Flink huilen

Ik wil huilen. Mama, ik snap heel goed dat mijn gehuil vervelend kan zijn. Als ik iets beters verzin, ben je de eerste die het hoort. Al denk ik toch dat huilen een natuurlijke emotie is. Mijn baby-instinct vertelt me dat het beter is om even flink te huilen, dan te liggen piekeren. Een beetje drinken en jouw vingers vasthouden is dan genoeg om mij weer rustig te krijgen.

Eten

Ik wil eten. Ik heb nou eenmaal vaak honger, of het nou dag of nacht is. En ik vind het zalig hoe je me dan vasthoudt, mijn hoofdje aait en een liedje voor me zingt. Je weet niet half hoe fijn het is om tegen iemand aan te kunnen kruipen die voor je zorgt en van je houdt zonder er iets voor terug de verwachten.

Bang

Ik ben bang. Ik heb nog niet zoveel ervaring met deze wereld, dus als ik wakker wordt en ik hoor een plotseling geluid of juist helemaal niets, dan schrik ik daar soms van. Dan voel ik me kwetsbaar en heb ik iemand nodig die in mijn oortje fluister dat alles goed komt. En dat ben jij. Ik weet dat je doodmoe bent, echt. Maar voor mij is dit allemaal nieuw, nog nieuwer dan voor jou.

Ik wil jou mama

Dankjewel lieve mama, dat je wakker wordt en erachter probeert te komen waar ik mee zit. Ik weet dat ik veel van je vraag. Ik weet dat je er moe van wordt. Soms maakt het me verdrietig als ik overdag naar je kijk en weet dat ik je uren heb wakker gehouden, terwijl ik lag te huilen, krioelen en giechelen, om knuffels en eten vroeg. Ik weet dat ik vervelend kan zijn, maar ik beloof je: als ik groter ben, zal ik jou helpen en je altijd steunen. Jij hebt me gemaakt en dat is niet niks. Daar blijf ik je eeuwig dankbaar voor.

Ik weet niet van jullie, maar ik heb dit stuk met emotie gelezen! Bijzondere kleine wezentjes, onze wezentjes <3!