Mama Klarissa: Mijn bevalling was heftig en heeft veel bij me losgemaakt

‘Daar is hij, jullie zoon!’ Dit is het moment waar we zo naar uitgekeken hebben. Maandenlang gefantaseerd over hoe het zou zijn, en hoe hij eruit zou zien. Na weken wachten had ik zelfs een soort zin gekregen in de bevalling. 9 maart 2018 is onze Jesse geboren, helemaal gezond. En ik kon alleen maar denken: dit doe ik echt nooit meer. Dit is waarom ik niet geloof in bevallingsplannen, want het loopt vaak toch niet zoals je vooraf had gehoopt en bedacht.

Een stroomversnelling

Tijd om bij te komen van de toch wel heftige bevalling is er eigenlijk niet, want vanaf dat moment raak je in een stroomversnelling terecht en je kunt hier als nieuwe ouders niet uitstappen voor een korte pauze. Jup, je bent met elkaar in standje ‘overleving’ gegaan en leeft voornamelijk door adrenaline en oerkracht waarvan je niet wist dat je ze hebt.

De kraamhulp geeft een snelcursus ‘(over)leven met je baby’ en ik genoot enorm van haar hulp. Mijn man was er na een aantal dagen wel klaar mee, voor hen is dit ook anders denk ik. Wie ooit bedacht heeft je kraamhulp te laten vertrekken op dag 8, midden in je meest onzekere tijd en kraamtranen, is dan ook vast een man. Huilend stond ik aan de deur toen ze vertrok, mijn man was alleen maar opgelucht. Na een aantal uur zag ook ik het weer zitten gelukkig. Wij gaan dit gewoon doen, samen als nieuw gezin.

“Elke dag en vooral nacht dacht ik terug aan hoe de bevalling is gelopen.”

Na de kraamweek

Heel blij was ik dat Erik nog een week thuis kon blijven na de kraamweek, ik had dit echt wel nodig. We kregen bezoekjes van lieve familieleden, verder hielden we het nog een beetje af. Slapen kwam er weinig van en we waren continue bezig met Jesse. Nooit geweten dat de tijd tussen 2 voedingen voorbij kan vliegen. Elke dag (en vooral nacht) dacht ik terug aan hoe de bevalling is gelopen. Daarbij kwam nog dat Jesse heel veel last had van krampjes en veel moest huilen. Erik nam veel zorg over zodat ik nog even tijd had om bij te komen van alles.

Darmkrampjes en reflux

Het huilen van Jesse werd alleen steeds erger in plaats van minder. Hij verandert van zoet en tevreden in een heel onrustig en verdrietig jongetje. Darmkrampjes en tekenen van (verborgen) reflux maken dat hij veel pijn lijkt te hebben. Allerlei middeltjes en technieken hebben we geprobeerd (en geloof me, ik heb nog nooit zoveel gegoogled) maar het lijkt allemaal weinig te helpen.

Hij is onrustig, slaapt nog geen 30 minuten na een voeding (ook in de nachten), huilt en krijst zich schor, overstrekt zich en moet spugen. De dikke tranen en het lange nasnikken laten je als ouders erg machteloos voelen. Je wilt je kindje geen pijn zien hebben en je kunt zo weinig voor hem doen om het minder te maken. Gelukkig kunnen we hem lekker knuffelen en vertellen hoeveel we van hem houden.

“Als moeder moet ik ook huilen om zijn verdriet.”

Een veilige haven

Fijn ook om te merken dat hij rustig wordt van jou als ouder, dat hij je herkent als veilige haven. Als moeder moet ik ook huilen om zijn verdriet (lang leve de hormonen) en voel ik me soms ook gefrustreerd. Een keer legde ik Jesse krijsend terug in de box, omdat ik het even niet meer trok. Ik liep de kamer uit en hoorde hem nog harder krijsen, ik voelde me zo’n slechte moeder en wist niet hoe snel ik hem weer moest oppakken.

Een osteopaat

Na uren rondhupsen met de draagdoek, nachten slecht slapen en blijven zoeken naar oplossingen komen we uit bij een osteopaat. We horen hier goede verhalen over en hun werkwijzen lijken geen kwaad te kunnen. Na de eerste behandeling al lijkt Jesse overdag wat rustiger. De nachten slaapt hij zeker 3 uur tot zijn volgende voeding en ook overdag valt hij na de middagvoeding bijna altijd rustig in slaap voor zo’n 1,5 a 2 uur. In de avond en ochtend heeft hij het nog niet heel erg leuk, hij kan de boel nog behoorlijk op stelten zetten. Hopelijk wordt ook dit beter na de volgende behandeling!

“Herstellen van de bevalling is niet alleen lichamelijk heb ik gemerkt.”

De bevalling heeft veel losgemaakt

Nu 6 weken later beginnen we alles weer aardig op de rit te krijgen. Erik is weer druk aan het werk en ook ik probeer samen met Jesse een ritme op te bouwen. De hormonen doen nog wel lekker zijn werk (emotioneel zijn, dementie enzovoorts). Herstellen van de bevalling is niet alleen lichamelijk heb ik gemerkt, maar met name geestelijk in mijn geval en vooral dat vind ik vervelend. De bevalling heeft veel bij me losgemaakt en ik denk ook niet dat ik ooit nog hetzelfde aan het bed van mijn patiënten kan staan.

Ik ben zelf vrij nuchter, dat maakt het wel eens lastig om de tijd te nemen voor een stukje verwerking. Het liefst wil je jezelf wijs maken dat je je prima voelt, maar het is oké om je af en toe ook niet oké te voelen. Ik denk dat hier soms te weinig over gesproken word. Ik probeer nu niet in negatieve gedachtes te blijven hangen maar dit om te zetten naar positieve dingen; wat gaat er nu allemaal goed? En kijk is even wat en hoe wij dit met elkaar doen!

Foto door Elise Groenendijk

Onvoorwaardelijke liefde

De eerste weken wordt je enorm geleefd, dit kun je van tevoren niet bedenken. Het lijkt alsof ik het tegen vind vallen, maar integendeel. Er zijn zoveel momenten op een dag dat ik vreselijk kan genieten en zo trots kan zijn! Heel cliché, maar wanneer hij je aankijkt met zijn lieve oogjes en weer iets nieuws laat horen of zien ben je als ouders echt heel erg trots. Wat een onvoorwaardelijke liefde voel je vanaf het allereerste moment voor je kindje. Hoe trots kun je je voelen wanneer kraambezoek langskomt of wanneer familie ook zo verliefd lijkt te zijn op hem. Het is net alsof hij er altijd al bij hoort en het is het echt allemaal dubbel en dwars waard!