Mama Laura: Van borstvoeding naar flesvoeding vond ik erg moeilijk, maar ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt…

In mijn vorige blog lazen jullie dat we eindelijk naar huis mochten. Op naar huis, op naar onze kraamweek! Mag ik jullie allereerst bedanken voor alle reacties! Wat ontzettend fijn om te lezen dat ik niet de enige was die zich verschrikkelijk voelde door de start van onze dochter. Na het verzenden van mijn vorige blog, vond ik mezelf egoïstisch. Dit blog gaat tenslotte over hoe ik mij voel. Maar jullie hebben dat gevoel totaal weggehaald, nogmaals bedankt mama´s!

Depressief

Maar we gaan eerst nog even terug naar het ziekenhuis. Elke avond, als Christiaan naar huis ging, zag ik hem in de lift stappen. Als hij weg was, kreeg ik even een zelfreflectiemomentje én een huilmoment, natuurlijk. Mijn emoties schoten ieder moment van extreem vrolijk en blij naar extreem emotioneel en boos. Ik bedacht me dat als ik zo door zou gaan, ik misschien wel depressief zou kunnen worden. Of erger, een posttraumatische stress-stoornis. Dit was geen gek idee, dus ik moest goed op mezelf gaan letten. Blijkbaar hadden Christiaan en mijn moeder hetzelfde idee. Ze hadden er met elkaar overgehad, ze zagen mij tenslotte elke dag.

Ik kreeg te horen dat ze zich zorgen maakte en dat ze bang waren dat ik depressief aan het worden was. Ik was blij om dit te horen, naja blij is misschien niet het goede woord. Maar zij merkte het dus ook. Mijn gevoel klopte dus en er werd nu extra op mij gelet, dat vond ik alleen maar fijn. Ik kon het niet laten gebeuren, dat als we eindelijk naar huis mochten, ik depressief zou zijn… Ik had me, zo goed als ik kon, afgesloten van heftige emoties. Deze moest ik weer toelaten. We zouden uiteindelijk naar huis gaan en dan begon het allemaal pas echt.

“Het liefst wilde ik alle vlaggetjes en ballonnen weghalen.”

De uitgang van het ziekenhuis

Eindelijk waren mijn spullen ingepakt. Als ik nu naar “onze” kamer in het ziekenhuis keek, was het alsof ik op bezoek was. De kamer was leeg en Isabella had haar jasje aan. Natuurlijk veel te groot voor onze prematuur meid. Wat was dit een heerlijk gevoel! We legde haar in de Maxi-Cosi en we liepen naar de uitgang van het ziekenhuis. We namen afscheid van de dames die ons geholpen en gesteund hadden. Daar liep ik dan, vol trots met mijn gezinnetje. Het moment waar ik zo naar uitkeek was dan eindelijk daar.

Thuis kon ik eindelijk genieten van de roze vlaggetjes en ballonnen die mijn schoonzus had opgehangen. Het was zo dubbel, het voelde alsof het nooit anders was geweest, en toch moest ik zo wennen om thuis te zijn. Nu ging het echt beginnen. Het liefst wilde ik alle vlaggetjes en ballonnen weghalen, er was niets meer om te vieren. Maar het moest toch blijven hangen van mezelf. Ik vond dat ik de negatieve gedachtes niet mocht toelaten.

Een kolfapparaat

Na mijn bevalling hadden we een kolfapparaat gehuurd. Zo kon mijn borstvoeding goed opgang komen. Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis had ik tegen Christiaan gezegd dat hij het kolfapparaat maar beter weer terug kon brengen. Het werd niet gebruikt en kost toch geld, zonde. Nu moesten we hem weer halen. Maar het was zondag… Christiaan was snel naar een vriendin in Amsterdam gereden om haar kolf te lenen. Ook moest hij opzoek naar een winkel die het juiste opzetstuk verkocht. Hallo, grote onbekende wereld met kolfpompen en opzetstukken! Het was hem gelukt en ik kon thuis kolven.

“Ik was gelijk op en top moeder.”

De eerste nacht was zo spannend

Het verliep zo goed en het leek echt alsof het nooit anders was geweest. De avond brak aan en ik besloot om Isabella in haar eigen bedje te leggen. Niet meer in een wiegje, maar in haar veel te grote ledikant. Ze had al in zo veel verschillende bedjes gelegen, dus ik dacht dat dit het beste zou zijn. Zo kon ze wennen aan haar eigen matrasje. Haar kamertje zit aan onze slaapkamer, we waren dus niet ver van elkaar verwijderd. De eerste nacht was zo spannend. Ik heb met één oog open geslapen. De babycam stond aan en bij elk geluidje keek ik direct naar wat er gebeurde.

Inmiddels was ik wel gewend aan haar geluidjes, maar Christiaan nog niet. ‘Nee dat is niks Chris, ga maar weer slapen’, ‘Ze snurkt, dat is wat je hoort’ en ga zo maar door. De eerste nacht was perfect gegaan en Isabella werd elke 3 uur gewekt voor haar voeding. Om dit samen te doen met Christiaan vond ik lastig, ik was zo “getraind” om de nacht in mijn eentje te doen. Hij hielp mij waar ik hulp nodig had. Zijn wekker ging elke ochtend vroeg om naar zijn werk te gaan. Ik was gelijk op en top moeder en ik vond het prima om het allemaal te doen.

“De stress van het ziekenhuis kwam eruit.”

Een grote verantwoordelijkheid

Op een ochtend viel het kwartje. ‘Ik kan niet meer alleen maar aan mezelf denken, ik heb nu een hele grote verantwoordelijkheid’. Soms nam ik een laat ontbijt of gewoon helemaal niet. Wat ik vanavond zou gaan eten? Ik had nooit een idee. Nu moest ik dat allemaal veranderen. De dagen waren zwaar en het begon mij op te breken, de stress van het ziekenhuis kwam eruit. Ook al dacht ik: dit kan ik allemaal wel. Zodra Christiaan thuis was, nam hij de voeding op zich. Ik ging dan even naar de supermarkt toe.

Met Isabella naar buiten gaan konden we beter nog niet doen. Ze moest nog wennen aan de thuissituatie, dit advies hadden we van het ziekenhuis gekregen. Al dat geduw en getrek met kleding aan en uit doen zou te veel voor haar zijn, ze had haar sleutelbeentje tenslotte nog gebroken. In het ziekenhuis was ons verteld dat we de drie R’s echt moesten gebruiken, zo zou ze het snelst herstellen. Ook werd ons aangeraden om Isabella niet aan andere te geven, we moesten haar voor ons zelf houden. Mensen mochten wel op kraambezoek komen, maar ze mochten haar niet vasthouden. Christiaan en ik merkte al snel dat het een stuk beter ging met haar sleutelbeentje. Maar we wachtte eerst het onderzoek in het ziekenhuis af.

Kolven begon pijn te doen

Als er kraambezoek was en ik moest kolven, ging ik naar boven. Kolven begon pijn te doen en het kostte veel moeite om het flesje te vullen. Terwijl na bevalling de flesjes steeds goed gevuld waren. Maar nu liep het ontzettend terug. Ik begon me zorgen te maken, ik kon haar al niet aan de borst leggen, dus ik moet wel blijven kolven. Op internet las ik ontzettend veel over wat ik kon proberen. Ik ging elke twee uur kolven, misschien zou het helpen. Mijn tepels begonnen zo een pijn te doen, dit kon niet goed zijn. Ik hoorde van veel mama’s dat je bij borstvoeding geven echt moet vol houden. ‘Ik heb doorzettingsvermogen’ zei ik vol zelfvertrouwen tegen mijzelf. Toch werd het steeds minder en dat vertelde ik huilend aan Christiaan. We kochten een pak kunstvoeding, voor het geval dat het nodig zou zijn.

Na elke voeding en kolfpoging ging ik direct weer naar bed, ik was zo vermoeid. ‘Je moet goed slapen anders kan je niet voor je kind zorgen’ dacht ik. Ik begon te merken dat ik niet goed voor mezelf zorgde. Ik at te weinig en dronk al helemaal te weinig. Elke dag dacht ik weer ‘Lau, kom op! Je kunt niet zonder eten! Hierdoor wordt de borstvoeding ook alleen maar minder’. Ik kon mezelf lekker motiveren zoals je leest. Na elke voeding at ik nog wat en als ik nog kon, ging ik weer naar bed, om te slapen. De borstvoeding werd nog steeds minder en de voorraad in de vriezer, werd inmiddels gebruikt.

“De tranen rolde over mijn wangen.”

Een lactatiekundige

Ik besloot om een lactatiekundige te bellen. Haar vertelde ik hoe het nu ging, waarom ik dacht dat het minder werd en vroeg haar wat ik moest doen. ‘Het allerbelangrijkste is om een gelukkige mama te zijn, ben je dat?’ werd er gevraagd. ‘Jazeker’ antwoordde ik. ‘En borstvoeding kolven maakt je ook gelukkig?’ ‘Jazeker’ antwoordde ik weer. Ze raadde me aan om weer een kolf te huren die we voorheen in huis hadden. Deze was sterker en zorgde ervoor dat de flow goed bleef.

Zogezegd, zo gedaan. Het “ding” stond weer in huis en ik ging aan de slag. Met de hoop dat het helemaal goed zou komen. Inmiddels was de pot met kunstvoeding aangebroken. Ik produceerde te weinig voor de hele dag en de voorraad, wat in de vriezer lag, was op. Op het pak kunstvoeding staat ‘De beste voeding is borstvoeding’. ‘Ja ik wil ook mijn voeding geven maar dat lukt niet!’ schreeuwde ik naar het pak… De tranen rolde over mijn wangen. Was ik wel de gelukkige mama die borstvoeding wilde geven?

Isabella dronk nog steeds niet zoals het hoorde, ze dronk haar fles niet leeg. Dat vond ik zo zonde van “mijn melk” wat overbleef. ‘Lau, baby’s worden ook groot door kunstvoeding’ kreeg ik te horen. Ja dat is dan wel zo, maar ik wilde haar het beste geven wat er is en dat is mijn melk, wat maar niet komen wil. Op een avond was ik er klaar mee, het kostte mij zoveel energie en pijn om maar een beetje melk in dat flesje te krijgen. Ik besprak het met Christiaan. Ik besloot om te stoppen. Die avond heb ik nog een glas wijn gedronken, als een stok achter de deur.

De fles geven werd een uitdaging

Isabella vond de overstap geen probleem, ook deze flessen dronk ze niet leeg. Bij het consultatiebureau was alles prima, de curve van haar groei in lengte en gewicht waren zoals het hoorde. Mijn kleine baby deed alles super goed. De vraag wat voor voeding ik gaf vond ik vreselijk, ik had het gevoel alsof ik me moest verantwoorden. Ik merkte dat de vraag ‘geef je borstvoeding?’ veel gesteld werd. Misschien omdat het mij niet lukte, vond ik het een vreselijke vraag.

De fles geven werd een uitdaging, ze dronk zo slecht. Wat ze eigenlijk moest drinken, dronk ze niet. Na een paar slokken gooide ze hoofd naar achter, begonnen haar armpjes wild heen en weer te slaan en ze begon te schreeuwen en huilen. Bij een bezoek aan het consultatiebureau kreeg ik te horen dat ze zeker 800 ml tot 1000 ml over de hele dag moest drinken. Ik hoorde alleen maar ‘moet drinken’. Hoe moet ik dat voor elkaar krijgen? Een baby verplichten iets te doen. Ik zat weer klem met mijn gedachtes…

“Dáág ziekenhuis, hopelijk tot nooit meer.”

Naar het ziekenhuis ter controle

We moesten naar het ziekenhuis ter controle voor haar sleutelbeentje. Christiaan en ik waren ervan overtuigd dat haar sleutelbeentje goed hersteld was. Maar je weet het maar nooit. In het ziekenhuis werd ze ook even gewogen en gemeten dat vind ik altijd leuk om te zien. De kinderarts was blij om te horen dat het zo goed met haar armpje ging en hij vertelde ons dat haar breuk goed genezen was. We hoefde niet meer terug te komen voor controle. De kinderarts was vergeten dat we ook nog een keer langs moesten komen voor een echo van Isabella haar heupjes. Maar we waren ontzettend blij dat haar breuk er niet meer was, iedereen die haar nog niet had vastgehouden, mocht dit eindelijk doen.

Een paar weken later hadden we een echo voor haar heupjes. Ook hier dachten we van dat alles goed zou zijn. Haar kleine lijfje werd op een groot bed gelegd en ze moest op haar zij liggen. Met handdoeken langs haar lijfje, wat ervoor zorgde dat ze niet omviel. De arts zei al snel ‘Nou dit ziet er goed uit hoor!’. Maar we moesten ook nog naar de kinderarts voor de officiële uitslag. Na het onderzoek wilde Isabella niet meer terug in de Maxi-Cosi, het was allemaal veel te interessant voor haar. De kinderarts herhaalde wat we al wisten, ook haar heupjes waren goed hersteld! Isabella hoefde niet naar een vervolgafspraak. Geen spreidbroekje, geen ziekenhuis meer! Dáág ziekenhuis, hopelijk tot nooit meer.

Het vinden van de juiste fles

In december was Christiaan vrij, we waren voor het eerst een lange tijd met z’n drietjes. Het was heerlijk en we gingen om en om de voeding doen. Ik had hem natuurlijk elke dag verteld, als hij uit zijn werk kwam, hoe vreselijk slecht ze weer gedronken had. Vanaf het begin dat we in het ziekenhuis waren, was het een zoektocht naar het vinden van de juiste fles en speen. Deze zoektocht ging weer verder. Met kerst dronk ze zo slecht dat we ons zorgen begonnen te maken. Christiaan maakt zich niet snel zorgen, dus dat zorgde weer voor extra zorgen bij mij. Begrijp je het nog?

Mijn eigen huisarts had vakantie dus we moesten naar een dienstdoende huisarts. Ze was niet ziek en ze zag er niet ziek uit. Volgens de huisarts hoefden we ons geen zorgen te maken en moesten we even naar het consultatiebureau gaan voor een extra weeg en meetmoment. We waren al iets gerustgesteld na het bezoek van de huisarts, maar gingen de eerstvolgende dag naar het consultatiebureau. We vertelde wat er aan de hand was. Tijdens het wegen en meten kregen we weer te horen dat we ons geen zorgen hoefde te maken. Ze was goed op gewicht en haar lengte was ook goed. ‘Zorg ervoor dat ze drinken krijgt wanneer ze wil, maak er geen strijd van. Straks zorg je ervoor dat ze de fles krijgen, als iets niet leuk, beschouwt’ adviseerde ze ons.

We hadden inmiddels twee A4-tjes, voor en achterkant, vol met hoeveel ze elk uur dronk. Zo konden we zien of ze al iets dichterbij die 800ml kwam. Wat er gezegd was bij het consultatiebureau was logisch en dat alles goed was maakte mij minder ongerust. Ik had meer rust, ook dit komt wel weer goed. Toch was de angst er om weer terug naar het ziekenhuis te moeten. Het spookte toch door mijn hoofd heen. We wisselde naar een nieuwe fles en toen past, boem! Ze dronk elke fles leeg!

“Ik kon eindelijk genieten van mijn gezinnetje.”

Terug op die roze wolk

De stap om over te gaan naar kunstvoeding was moeilijk voor me, maar ik ben uiteindelijk blij dat ik de keuze gemaakt heb. Het moest ook wel. Het zorgde ervoor dat ik een stuk rustiger werd. Toch zou ik nog steeds het allerliefst borstvoeding geven en het voelde soms alsof ik gefaald had. Dit gevoel comprimeerde ik weer door alles te eten en te drinken wat niet mocht tijdens het geven van borstvoeding. Een troost, een win-win situatie. Isabella een vrolijke baby die af en toe kuren heeft tijdens het drinken, maar haar gewicht en lengte zijn on point. Langzaam maar zeker klom ik weer terug op die roze wolk, waar ik zo keihard van afgetrapt was. Ik kon eindelijk genieten van mijn gezinnetje.

Hebben jullie uiteindelijk nog van jullie kraamweek kunnen genieten?

Liefs Laura