Mama Laura: Mijn zwangerschap en bevalling

Tijdens mijn hele zwangerschap was ik een blij ei. Het was heerlijk weer en ik heb mijn gehele zwangerschap eigenlijk nergens last van gehad. Oké, natuurlijk heb ik ook mijn ongemakken gehad, maar ik had niet anders verwacht.

Van de trap gevallen

Vrij aan het begin van mijn zwangerschap ben ik van de trap gevallen. Buiten dat ik veel pijn had, was ik me ook kapot geschrokken. De verloskundige kwam snel langs en voor controle waren we toch even naar het ziekenhuis doorverwezen. Nooit geweten dat dit één van de vele bezoeken zou worden. Gelukkig was er met onze dochter niks aan de hand! Buiten mijn blauwe plekken en een pijnlijk stuitje ging het goed met mij.

Ze ligt in een stuit

Tijdens de controle bij de verloskundige kreeg ik te horen: ‘Hè, ik kan het hoofdje niet voelen, ik weet niet waar het hoofdje zit’. Ik hield mijn mond maar, maar ik dacht hoezo kan je het hoofdje niet vinden? Heeft mijn kind geen hoofd? Er werd een liggingsecho gepland. Daar werd het duidelijk. Ze ligt in een stuit, het hoofdje bij mijn ribben en haar billetjes naar beneden. Dat verklaart waarom ze haar hoofdje niet kon vinden, de verloskundige zocht op de verkeerde plek.

Weer naar het ziekenhuis

We werden weer naar het ziekenhuis doorverwezen. Hier werd besloten dat ik voor een draaipoging zou gaan. Een slagingskans van 40% en 60% dus niet, of dat ze gewoon weer zelf terug zou draaien. Ik was niet heel overtuigd, dit sprak ik toen ook uit. De gynaecoloog was verbaasd, ze waren juist erg tevreden met deze percentages. Mocht de draaipoging nou niet slagen, kon ik voor nog een tweede poging kiezen.

Ze kon zichzelf ook nog bedenken en uit haarzelf gaan draaien. Als het niet zou lukken zou er een informatiegesprek komen voor een eventuele keizersnee of een stuitbevalling. We kregen een pak papieren aan informatie mee om te gaan lezen. Het enige wat ik wilde, is dat onze dochter gezond op de wereld zou komen, zonder complicaties voor haar. We hadden nog een paar weken en een draaipoging te gaan, dus ik hoefde me nog niet druk maken.

“De kans bestond dat ik met spoed zou bevallen.”

Een draaipoging

Tijdens het eerste gesprek met de gynaecoloog werd vertelt hoe ze te werk gaan en wat ik kon verwachten. Voor de pijn was ik niet bang, het was meer wat er met de baby zou kunnen gebeuren. Haar hartje zou goed in de gaten gehouden worden. De kans bestond dat er weeën opgewekt zouden worden en dat ik met spoed zou bevallen. De volgende dag kon ik gelijk langs komen voor de afspraak. Eerst werd er een hartfilmpje van onze dochter gemaakt. Zo konden ze meten hoe haar hartje klopte, mocht het na de draaipoging anders zijn, dan zou het hun opvallen.

Toen was het zover, de manschappen kwamen binnen. Wat ik al zei, ik was niet bang voor de pijn. Ik kon me wel indenken dat iets wat in je buik zit, gedraaid moet worden, niet met de zachte hand zou gaan. Het werd nog even doorgenomen en uitgelegd. ‘Schiet nou maar op’ dacht ik. Als het lukt, is het mooi meegenomen, maar mijn gevoel zei me dat die kleine meid zo prima lag.

De tranen rolde over mijn wangen

Nadat ze waren gestart deed het al snel pijn, je moet je ontspannen, maar dat gaat niet zo makkelijk. De tranen rolde over mijn wangen en er werd even een pauze genomen. ‘Ga maar gewoon door, het wordt er niet beter van’. Opeens kwam daar het gevoel dat ik een windje moest laten, ze zijn natuurlijk flink aan het drukken op je buik en dat wekte mijn darmen. Dat meldde ik maar even, straks werden ze overvallen door een geur. Ze waren blij dat ik nog humor had.

De hoofdarts gaf al snel aan: ‘Ik denk dat deze dame prima ligt’. Ik knikte ja. Er werd gevraagd of ik voor een 2e poging wilde gaan. Er werd weer een hartfilmpje gemaakt en ik kon even bijkomen en nadenken of ik dat zou willen. Ik vertelde mijn vriend dat ik het prima zou vinden, maar dan moest het wel nu gebeuren. Maar dat deden ze niet, de draaipoging zou dan op een andere dag gebeuren. We gingen echt niet terugkomen voor nog zo een afspraak. Dat was dan ook mijn besluit, geen gedraai meer. Als ze wil draaien gaat ze het zelf doen en anders niet.

Een medische bevalling

Thuis aangekomen was ik bang voor de pijn en blauwe plekken die konden komen. Gelukkig heb ik daar geen last van gehad. Natuurlijk voelde het wel 2 dagen raar, beurs. Omdat ze nog in een stuit lag, zou het een medische bevalling worden. Niet meer terug naar de verloskundige maar naar het ziekenhuis.

De onzekerheid, onwetendheid en bangheid sloeg in als een bom. Ze moet gaan draaien, ze moet gaan draaien dat was het enige waar ik nog aan dacht. De keuze die ik moest maken maar helemaal niet wilde maken maakte mij zo verdrietig. Beide manieren zou consequenties met zich meebrengen. Daardoor kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om een keuze te maken. Ik moest mezelf rustig houden en het informatiegesprek wat gepland stond, afwachten.

Alles gaat anders

Maandag 3 september, over 3 dagen zouden we naar het ziekenhuis gaan om de voor- en nadelen van een stuitbevalling en/of keizersnee te bespreken en om onze vragen te stellen. Een vriendin wilde al een hele lange tijd mijn buik gipsen. Geen idee wat ik hiermee zou doen, maar ik ben een goeie vriendin, dus we gingen die maandag mijn buik gipsen. Nog even de stad in om spullen te halen. Inmiddels 36+3 weken zwanger dus het lopen was waggelen geworden. Al een paar dagen voelde ik druk in mijn bekken, ze is vast aan het indalen dacht ik. Die maandag was dat niet anders, nu wel een iets andere druk, af en toe een steek, maar niks om zorgen over te maken, dacht ik. Eenmaal thuis werden de gipsstrips klaargemaakt en ik ging er lekker voor zitten. We hebben ontzettend gelachen en rond vier uur ging ze naar huis.

Ik plas gewoon in mijn broek

Mijn vriend kwam van zijn werk, stapte lekker onder de douche en kwam daarna bij mij op de bank zitten. Ik was tv aan het kijken en moest lachen om wat ik zag. Shit! Ik plas gewoon in mijn broek! Christiaan en ik lachten en ik ging snel naar boven, schone onderbroek aan. Daarna weer nat. Nou maar even naar de wc, even goed uitplassen. ‘Chris, misschien moeten we toch maar het ziekenhuis bellen’ riep ik vanuit de wc naar de woonkamer ‘ik blijf maar plassen’. Aan de andere kant van de telefoon werd verteld dat we deze kant (het ziekenhuis) op moesten komen. ‘Je vluchtkoffer staat vast al klaar, dus we zien je wel verschijnen, doe rustig aan. Wil je een zakje in je onderbroek doen? Tot zo’. De vluchtkoffer stond zo goed als bijna klaar en ik had mijn onderbroek in een zakje gedaan zoals ze had gevraagd.

Op weg naar het ziekenhuis

We stapten de auto in, op weg naar het ziekenhuis. Het was druk op de weg rond deze tijd. Alle verkeerslichten hadden we tegen en Christiaan zat mopperend naast me in de auto. Onderweg kreeg ik een wee. We dachten allebei dat we straks wel weer naar huis zouden gaan, even naar het ziekenhuis voor een controle. Ik schrok! De auto stond geparkeerd en we stapten uit, het water liep langs mijn benen. Een blauwe joggingbroek met natte plekken, het maakte mij echt allemaal niks meer uit. Bij het lachen kwam er alleen maar meer vruchtwater uit. Van de auto naar het ziekenhuis was gelukkig een klein stukje lopen.

Er werd ons een kamer aangewezen en ik moest weer aan de monitor. De verpleegkundige kwam naar binnen ‘Heb je het zakje?’. Uit mijn tas haalde ik het zakje met mijn onderbroek daarin tevoorschijn. Ze keek me aan en toen hoorde ik nog een keer wat aan de telefoon werd gezegd. Een zakje IN je onderbroek. Het was zo onlogisch voor mij, een onderbroek IN het zakje was veel logischer. We hebben heel veel gelachen. Ik had veel gelezen over ontlasting tijdens de zwangerschap, niet dat ik daar bang voor was maar het zou mij vast gebeuren…

“Allerlei horror bevallingsverhalen spookte door mijn hoofd.”

Een stuitbevalling of keizersnee

Al snel werd verteld dat ik vandaag zou gaan bevallen. De bevalling zou nog wel even duren aangezien het mijn eerste zwangerschap was. De beslissing voor een stuitbevalling of keizersnee moest nu gemaakt worden. ONEE, dit zag ik niet aankomen. Ik moet er nog even bij vertellen dat ik tijdens de bezoeken aan de verloskundige altijd kreeg te horen dat ik van een groot kind zou bevallen. Zeker 9 pond en omdat ze in een stuit lag, had haar hoofdje alle ruimte om verder te groeien. Dus een stuitbevalling van een kind van 9 pond en een groot hoofd? Nee dat zag ik niet zitten. Allerlei horror bevallingsverhalen spookte door mijn hoofd. De gynaecoloog had een rust over zich heen en straalde zo veel zelfvertrouwen uit. Ook vertelde hij mij dat ze met 36+3 weken nog klein was en dat ze met deze lengte en dit gewicht gewoon op de natuurlijke manier ter wereld kon komen. Ik koos voor een stuitbevalling.

Als dat geen liefde is

Omdat ik aan de monitor lag kon ik niet zelf naar de wc toe en maakte daarom gebruik van een wc stoel. Een tip: eet geen groene curry de laatste maand van je zwangerschap. Ik had mijn vriend wijs gemaakt dat de verpleegkundige die bakjes niet verschoonde en dat hij dat moest doen. Die arme jongen heeft dat kokhalzend gedaan. Als dat geen liefde is. Tot er een dame binnen kwam en zei: ‘maar waarom druk je dan niet even op de bel? Dan ruim ik het op’. Ik was door de mand gevallen.

Weeën

De weeën werden steeds heftiger en ik kon mijn geen houding geven. Liggend op bed, zitten op de bal, terug naar bed op mijn zij, voorovergebogen over de bank. Het verliep boven verwachting en had al snel 9 cm ontsluiting. Via een infuus kreeg ik weeën opwekkers toegediend. Christiaan vroeg nog of ik een ruggenprik kreeg. ‘Nee, daar is het te laat voor’ kreeg hij als antwoord.

Ik heb een paar keer geroepen ‘Dit gaat niet lukken!’ en ‘Dit kan toch nooit?!’. Er werd mij ook verteld dat ik mijn ogen niet dicht moest doen tijdens het persen ‘dan krijg je bloeduitstortingen in je ogen’. Wat interesseert mij dat nou, dacht ik nog. Mijn vriend was ik totaal vergeten, die was chef washand. Hij zorgde voor verfrissing. Daar waren dan haar kleine billetjes! ‘Bij de volgende perswee is ze er’. Die moest dan snel komen, maar die kwam maar niet… ‘Ik heb geen perswee meer!’ zei ik snel. Zonder een waarschuwing kreeg ik een prik en een knip. De hand van de gynaecoloog ging naar binnen en hij haalde onze dochter eruit.

Daar is ze dan!

Daar is ze dan! 4 september 2018 02:20 uur, 2810 gram, onze dochter, Isabella! Er werd gehecht en familie kwam kijken. De nacht (van wat er nog over was) verliep stroef. We bleven in het ziekenhuis slapen en Isabella lag naast mij in haar plexiglas bedje. Ze schrok vaak en bij elke beweging kwam een gil. Ik heb alleen maar naar haar gekeken. ‘S morgens vroeg pakte ik haar vast, ze was ontroostbaar aan het huilen en toen wist ik het, er is iets aan de hand. De kinderarts kwam haar controleren en voor de zekerheid zou er een röntgenfoto gemaakt worden.

Een röntgenfoto

Ik wikkelde mezelf in mijn badjas. Isabella werd goed ingepakt met een extra laken om haar heen. Ik liet mezelf voorzichtig in de rolstoel zakken en kreeg Isabella in mijn armen. Terwijl ik naar haar keek was ik zo gelukkig en verdrietig tegelijk, één dag oud en nu al een röntgenfoto. Onderweg naar een andere afdeling passeerde we natuurlijk ontzettend veel mensen. Iedereen keek met een glimlach naar ons en feliciteerde ons. We moesten even wachten tot we aan de beurt waren.

Er kwam verbaasd een verpleegkundige het hoekje om. ‘Ik zie de datum van vandaag staan’ terwijl ze dat zei, begreep ze ook gelijk waarom de datum van vandaag er stond. Ik legde haar neer op een te groot bed en werd daarna weer naar buiten gereden. Christiaan bleef bij haar en ik zat te wachten. Gelukkig duurde het niet lang en kreeg ik mijn dochter snel weer in mijn armen. We hoefde ook niet lang op de uitslag te wachten. Haar sleutelbeentje was gebroken… Ik was verdrietig maar ook opgelucht, mijn gevoel klopte dus en mijn moederinstinct stond gelijk aan.

Wil je weten hoe dit verder gaat? Hoeveel ziekenhuisbezoeken er volgden en hoe ik daarmee omging? Dat lees je in mijn volgende blog!