Mama Barbara: Bij de eerste hapjes van je baby krijg je veel adviezen. Maar volg ook vooral je eigen gevoel

Al ver voordat mijn kleintje aan vaste voeding toe was, was ik mij al aan het oriënteren op de manier waarop hij eten zou krijgen. Ik vond het belangrijk dat de smaken individueel werden aangeboden, dus niet een potje waarin alles door elkaar zit. Theorieën maakte mij wijzer dat een baby zelf zou weten welk voedsel hem de nodige energie zou geven, feitelijk gezien zou dat niet (alleen) groente zijn, maar vooral eiwitten. Met een grote vleeseter als vader is er natuurlijk niks leuker dan je kleine jongen ook te zien genieten van een stukje vlees.

Als je ouder bent krijg je genoeg adviezen, tips en ervaringen gedeeld van andere ouders. Van al deze informatie is de belangrijkste om je eigen gevoel te volgen. “Met 4 maanden kan het al hapjes krijgen. Met 6 maanden pas beginnen. Potjes. Stukken..” Wat heb ik eigenlijk niet gehoord. Het wiel hoeft met al die kennis niet opnieuw uitgevonden te worden, maar wel moet het wiel dat bij jezelf past gevonden worden. Dat resulteert voor ons in het geven van vaste stukken, gecombineerd met zelfgemaakte prakjes/hapjes of soms uit praktisch oogpunt een simpel potje. Zoutarm en (zoveel mogelijk) suikervrij. Als hij maar lekker kan eten.

“Vanaf 6.5 maand belandde er minder eten op de grond”

Met 4.5 maanden was het regelmatig feest aan tafel. Het eten werd ons van de vork of lepel gekeken, en meneer deed daarbij niks anders dan schreeuwen. Tot we hem iets gaven.. Dat begon met spelen, kliederen en smeren. Rond de 5 maanden kreeg hij door hoe hij los kon zitten, dus deed hij vanaf toen het liefst niet anders dan dat. Een voorwaarde van het aanbieden van vaste voeding in stukken is dat het kindje rechtop kan zitten. Kennelijk werkt het kokhalsreflex dan het best.

Veel van het eten dat hij aangeboden kreeg belandde op de grond, het was net speelgoed! Wat een plezier kun je hebben van een beetje eten. Vanaf 6.5 maanden belandde er minder eten op de grond, en meer eten in de mond. Het resultaat was niet een vieze vloer, maar een heel goed stinkende luier. BAH!

“Het geeft voldoening om te zien hoe ons kindje geniet van het eten.”

Oren, haren, neus, tenen, vingers, nek, hals borst. Alles eet mee. Een slab? Werkt niet. Wassen van baby en kleren? Dat werkt uitstekend. Zo af en toe mag hij heerlijk in zijn blootje aan tafel eten, op de momenten dat hij daarna lekker in bad kan. Het geeft een onwijze voldoening om te zien hoe er genoten wordt van het eten. Hoe vaardig hij wordt in het in de mond stoppen van eten, en hoe de motoriek iedere dag weer anders lijkt. Werkelijk alles wordt bestudeerd en geproefd. Wat is je wereld toch mooi als je zo alles mag ontdekken.

Het is alleen zo jammer dat het babytje langzaam verdwijnt voor een kleine dreumes. Met zijn pogingen tot staan en kruipen gaat de tijd heel hard voorbij. Misschien toch iets minder eten geven, zodat de energie uit blijft om druk de grove motoriek te oefenen. Jeetje wat gaat die tijd snel voorbij. 7 maanden zijn we nu verder, en ik voel niks anders dan liefde.