Mama Lieke: Huilbaby. We begrepen niet waarom je zoveel huilde, en probeerden alles om je te helpen. We waren zo wanhopig…

De eerste zes weken waren zwaar. We begrepen niet waarom je zo veel huilde, en probeerden alles om je te helpen. Het liefdevolle dragen in de draagdoek, de nachten dat je in onze armen sliep, het urenlange wiegen om je in slaap te krijgen, allemaal met de beste bedoelingen. Wat je nodig had was rust, en we wisten niet hoe we je dat konden geven.

Osteopaat

Nooit had ik gedacht dat dit ons zou overkomen. Ik dacht wel genoeg babyervaring op te hebben gedaan met je broer. Ook met hem was het in het begin niet gemakkelijk. Omdat er geen aanwijsbare reden was voor zijn onvrede, zijn we toen bij een osteopaat geweest. Volgens haar had je broer te lang ingedaald gezeten, waardoor er druk op zijn hoofdje en nek heeft gestaan. Na dat bezoek ging het iets beter, maar of het ook echt daardoor is gekomen, heb ik me altijd afgevraagd.

 “Wat heb je veel gehuild, en ik deed met je mee. We waren zo wanhopig”

Wijkverpleegkundige

Jij bleek weer een andere dans te dansen dan je broer, waarvan wij de stapjes niet kende. Ten einde raad belde papa het consultatiebureau, binnen tien minuten stond de wijkverpleegkundige op de stoep. Zij liet ons kennis maken met de methode van Ria Blom, welke absoluut niet bij mijn eigen overtuigingen paste. We waren zo wanhopig dat we het een kans wilde geven: jou laten huilen tot je zelf in slaap zou vallen.

Regelmaat brengt rust

De methode heet “regelmaat brengt rust” en wordt gebruikt door het consultatiebureau. Soms in combinatie met inbakeren, maar in veel gevallen (waaronder bij jou) is dat niet nodig. Een vaste routine inbouwen gedurende de dag staat voorop. Dit betekende voeden, knuffelen, in de box, slapen en weer opnieuw. Hierover had ik al eerder gelezen op internet, maar ik wist niet hoe ik het bij ons toe moest passen, omdat je huilde zodra we je in de box of in bed legde.

Samen huilen

Wat heb je veel gehuild, en ik deed met je mee. Elk kwartier gingen we even bij je kijken, gaven een aai over je hoofdje of legden een hand op je buik. We mochten je niet uit bed pakken omdat dit extra prikkels zou geven.

Na een uur huilen mocht ik je voeden, en dan ging je weer terug je bed in. Dit ging net zo lang door tot je zelf in slaap zou vallen. Nog nooit heb ik zo veel tranen gelaten, jou laten huilen druiste keihard in tegen mijn moedergevoel. Maar mijn gevoel was niet belangrijk, jij moest rustig worden, en daarvoor moest ik mijn gevoel negeren. Gelukkig was papa een goede steunpilaar en zijn we er samen doorheen gekomen.

“Ik was er altijd van overtuigd dat je als moeder een oerinstinct hebt.”

Moederinstinct

Ik was er altijd van overtuigd dat je als moeder een oerinstinct hebt. Borstvoeding op verzoek, dragen in een draagdoek, een goede binding tussen ouder en kind, dat is waar ik voor stond en sta. Je voelt zelf wat goed is voor je kinderen, zeggen mensen altijd. In mijn geval bleek dit toch niet zo te zijn. Je was oververmoeid geraakt, waardoor je huilde, we troostten je en gaven je prikkels, waardoor je weer ging huilen. We deden het met liefde, maar het was het verkeerde ritme.

Na regen kwam..

Na drie dagen doorzetteen was de dichte mist van onze dansvloer verdwenen. Je huilde alleen nog heel even voor het slapen gaan. We konden nu verschillende soorten huiltjes van elkaar onderscheiden, waar het voorheen enkel krijsen was. Je sliep nu in je eigen bed en in de box vond je het fijn vertoeven. Je kon eindelijk lachen, rustig rond kijken en lief brabbelen. Vanaf dat moment zaten we op een lijn, dansten we synchroon of leerden we elkaar kennen. Hoe je het ook zeggen wil, na regen kwam… een roze wolk.