Mama Stephanie: Een bezoek aan het consultatiebureau

Iedereen heeft wel een mening over het consultatiebureau of consternatiebureau zoals mijn oud-collega het altijd noemt. De eerste keer op het consultatiebureau herinner ík me als volgt… Ik zwaai de deur open en roep vrolijk: ‘goedemorgen!’ Er klinkt wat gemompel terug. Het is vroeg dus ik vermoed dat het daar mee te maken heeft en dat niet iedereen zo vrolijk is als ik ben op deze vroege ochtend. Vervolgens meld ik me samen met Stan bij de verpleegkundige en krijg direct instructies: ‘Uitkleden kan daar, daarna kun je hier komen om te meten en te wegen’.

Terwijl ik Stan zijn kleertjes uit doe hoor ik moeders in de hoek van de ruimte kletsen… ‘mijn kind kan al …., en die van jou?’ of: ‘hoe zwaar/ groot is die van jou? Die van mij is al … kilo.’ Ik gniffel, ik was hier al voor gewaarschuwd door andere moeders. Ouders schijnen de onweerstaanbare behoefte te hebben om hun kind op te hemelen. Ik heb me al lang voor ik überhaupt zwanger raakte voorgenomen om nóóit zo te worden. Toch ben ik stiekem ook wel erg nieuwsgierig naar het gewicht en de lengte van zoonlief. Ik loop dan ook snel met mijn – op zijn luier na – naakte zoon naar de verpleegkundige om te meten en te wegen. Hij wordt op het plankje gelegd, er wordt iets in zijn boekje geschreven en met het wegen gaat het net zo. Ik kan nog net zijn gewicht spieken. Hij is gelukkig gegroeid zie ik… Daarna mag ik hem in zijn doekje wikkelen en mogen we wachten op de arts.

Die van mij doet dat allang!
Het wachten duurt lang. En ik ben al zo zenuwachtig voor de eerste vaccinatie. Stan vindt het allemaal wel prima en kijkt lekker om zich heen. Ondertussen kletsen de andere ouders verder. ‘Lacht die van jou al?’ Waarop de andere moeder antwoordt dat hij nog maar 4 weken is en dat hij dit vanzelf wel gaat doen. Ik gniffel weer. Die van mij doet dat allang! Owjee, word ik nu al zo’n moeder die tegen andere ouders op gaat bieden. Ik besluit wijselijk mijn mond te houden.
Gelukkig mogen we nu snel naar de arts. Ze bekijkt zijn gewicht, lengte en hoofdomtrek en voert het in de computer in. Hierna volgt het standaard praatje en hij krijgt zijn vaccinatie. Binnen een kwartier sta ik met een brullend kind weer buiten. Andere ouders kijken me aan. Ik hóór ze zeggen: (ok denken) ‘die van mij huilt nóóit bij prikjes’. Ik houd me maar voor dat mijn zoon goed duidelijk kan maken wat hij wel en niet leuk vindt.

De volgende keren gaat het al niet veel beter. Ik begrijp nu goed waarom de andere ouders niet enthousiast ‘goedemorgen’ konden zeggen. Je wordt er niet echt enthousiast van. Hoewel ik nu, bij mijn derde toch wel merk dat ze (of ik?) veranderd zijn. Ze denken meer mee, laten ruimte voor mijn eigen manieren en vragen nu zelfs nog wel eens hoe het met Stan en Elin gaat!

Hoe ervaren jullie het consultatiebureau? Vinden jullie het een noodzakelijk kwaad of juist erg prettig om de ontwikkeling van je kindje te kunnen bespreken en volgen? Ik ben benieuwd!