Mama Lilian: Huisarts- en ziekenhuisbezoekjes, vandaag deel 1

Ik wil nu niet gelijk met de deur in huis vallen en al mijn shit op tafel leggen. Maar dit is wat wij de afgelopen tijd helaas beleefd hebben. Jammer genoeg kan ik het niet mooier maken dan dat het is. Zelf had ik dit liever niet meegemaakt. Vandaag deel 1 en vanaf volgende week deel 2 en 3. Zelf ben ik vooral heel benieuwd of meerdere ouders dit herkennen vanuit hun kindje.

Afgelopen twee weken hebben wij veel huisarts- en ziekenhuisbezoekjes gehad. Met Jay ging het even niet zo goed. Gelukkig gaat het inmiddels weer beter. Dinsdagavond op 3 november, net voordat hij naar bed moest, zat hij lekker op de grond te spelen. Zelf zat ik op de bank een boek te lezen. Zo tussen door kijk ik altijd even of het allemaal nog goed gaat. Op een gegeven moment deed hij een beetje raar. Hij draaide zijn hoofd helemaal weg en strekte zijn armen. Ik kon niet zo goed plaatsen wat het nou was. Maar dacht bij mezelf dat dit wel weer zou overgaan. Misschien heeft hij wel weer even zo’n gekke bui. Ik heb hem die avond dan ook zonder zorgen in bed gedaan.

Toen ik de volgende ochtend zijn slaapkamer inliep, stond hij recht overeind in bed met een grote big smile op zijn gezicht. Mama smolt helemaal weg! Ik haalde hem uit bed en op de commode deed ik zijn kleertjes aan. Maar naar een paar seconde kreeg hij weer een aanval, het leek op dezelfde als de avond ervoor. Nu kon ik eens goed zien wat hij had. Hij strekte zijn armen en benen, begon met zijn handje te draaien, zijn hoofd draaide één kant op en plots gingen ook zijn ogen helemaal naar één kant. Je krijgt totaal geen contact meer. Daarna is hij dan ook helemaal uitgeput.

Het is echt heel eng om te zien. Je weet niet wat je kindje heeft of overkomt. Op dat moment vond ik het ook allemaal maar heel vreemd. Dit was toch niet normaal! Zou hij er zelf last van hebben? Ik besloot het even aan te kijken en bracht hem toch maar naar de opvang. Daar heb ik aan de leidster uitgelegd wat er aan de hand was en of ze er op zouden kunnen letten. Gelukkig zijn ze daar ontzettend lief en zorgzaam. Ik weet gewoon dat hij daar ook in goede handen is. Nog geen kwartier nadat ik thuis was, belde de kinderopvang al op. Daar kreeg hij ook een aanval. De leidster vond het ook wel heel erg heftig en eng. Op dat moment aarzelde ik geen moment en belde de huisarts op. Gelukkig konden we diezelfde ochtend om 10 over 11 nog terecht. Nadat ik weer contact had gehad met de kinderopvang, vertelde ze me dat hij weer zo’n aanval had gehad. Op dat moment begon ik me toch wel steeds meer zorgen te maken. Zou het niks ergs zijn?

Bij de huisarts hebben we het hele verhaal uitgelegd. Na wat verschillende vragen heeft ze contact gelegd met de dienstdoende kinderarts om te overleggen. Volgens de kinderarts kon het geen kwaad. Maar we moesten wel binnen een week komen om het één en ander te laten checken. Dit voor onder andere een hersenfilmpje. Diezelfde middag konden wij nog de verwijsbrief ophalen om een afspraak te maken. Dat heb ik gelijk gedaan. We konden dinsdag 10 november om 11 uur terecht. Ik vond dit heel erg lang duren, maar helaas hadden we geen andere keus.

De woensdag zelf had hij totaal 6 aanvallen gehad. Ik hoopte dan ook dat het donderdag weer over zou gaan. Helaas was dit niet zo. In één ochtend had hij al 11 aanvallen gehad. Ik ben de hele ochtend niet meer van hem weggeweest, had de camera bij de hand. Niet omdat ik het nou zo leuk vond om het te filmen, maar ik wilde bewijs. Bewijs wat ik kon laten zien aan de dokter. Wij vonden dit niet normaal voor een kind van 1,5 jaar en we wilde hem hier niet het hele weekend mee door laten lopen. We wilde zo snel mogelijk dat hij werd onderzocht. Epilepsie zit wel in de familie, dus dat zou een oorzaak kunnen zijn.

Ik belde weer de huisarts. De assistente zei mij dat ik na half 2 moest terug bellen omdat de dokter in spreekuur zat. Ondertussen had ik even contact met mijn begeleidster om het verhaal voor te leggen. Ik heb haar ook het filmpje doorgestuurd. Zodra ze deze had gezien belde ze mij op. Ze schrok er echt van en vond het vreselijk eng. Ze vond het ook heel vreemd dat we zolang nog moesten wachten. Omdat ze zich echt zorgen maakte, heeft zij zelf opnieuw de dokter opgebeld. We konden die zelfde middag nog terecht om 3 uur. In onze praktijk zijn twee huisartsen en dit keer kregen we de vrouwelijke huisarts. Daar was ik eigenlijk wel blij om. Zo werd er door meerdere personen na gekeken en ook met een ander beeld.

Hoe het verder is verlopen vertel ik volgende week in deel 2. Ik ben erg benieuwd naar herkenbare verhalen.

Liefs Lilian, X