Mama Meike: Het is maar een fase

Het is maar een fase is met een dreumes inmiddels de mantra van de dag. Evie is volop haar grenzen aan het verkennen. Ze is een kind met een eigen willetje en dat laat ze weten ook. Hoe gaan wij om met een driftbui?

Ik ben nog geen twee, ik zeg nee
Evie is goed in ‘nee’ zeggen. Als iemand nog een assertiviteitstraining nodig heeft, Evie legt wel uit hoe je ‘nee’ moet zeggen. Daarbij weet ze het altijd beter dan andere kindjes. Wanneer ze bovenaan de glijbaan zit en een kindje besluit via de glijbaan naar boven te klimmen, gaat het vingertje omhoog en klinkt het ‘Nee!, Nee!’. Vervolgens brabbelt ze een heel verhaal waarbij ze aanwijst hoe het wel moet.

Deze ‘nee’ is niet zo erg. Misschien staat ze later wel voor de klas? De nee-fase krijgt een hele andere betekenis als ze daarmee lekker wil dwarsliggen en het vervolgens op een krijsen zet. Hier een paar voorbeelden.
• Evie staat betekenis vol bij de fiets te wachten en ik vertel haar dat we vandaag met de auto gaan… Nee!
• Het is etenstijd en we zetten het bordje eten voor haar neer. Met een afkeurende blik schuift ze het weg… Nee!
• We zitten in de auto met de radio aan… Nee! Mevrouw wil de cd met kinderliedjes horen.

En dan is ze boos
De bovenstaande voorbeelden zijn goed te overzien. Wij strijden niet tijdens het eten en samen zingen in de auto maakt zo’n autorit heel gezellig. Daar veren wij wel mee. Het wordt wat anders wanneer dochterlief iets in haar hoofd heeft en dit echt niet mag. En met echt niet mogen bedoel ik gevaarlijk. Spelen op de trap, klauteren op stoelen en banken, de kat slaan, met de loopauto tegen onze benen aanrijden en met de kop in de kattenbak. Het is dan onze beurt om ‘nee’ te zeggen.

Dit resulteert wel eens in een driftbui. Huilen en tussen de tranen door kijken hoe wij reageren, zichzelf op de grond laten vallen of huilend weglopen. In alle gevallen laat ik haar even gaan. Voorheen probeerde ik het direct te sussen, maar dan werd het juist erger. Ik geef haar de mogelijkheid haar frustraties en emoties te uiten. De ene keer komt ze al snel naar me toe voor een knuffel en een andere keer loop ik na een minuut (of twee) naar haar toe. Ik leg haar uit waarom iets niet mag en stel voor dat we iets anders gaan doen. Meestal luidt haar antwoord dan volmondig: ‘Ja!”