Was hij maar een half jaar…

Het lijkt vreemd maar het valt mij toch iedere babytijd weer op. Eerst kijk je uit naar het moment dat je 12 weken zwanger bent. Want vanaf dan is de kans op een miskraam sterk afgenomen en kun je iedereen vol met enthousiasme vertellen dat er een kindje op komst is.

Daarna leef je toe naar de 20 weken echo, vervolgens ben je pas gerust als je 27 weken zwanger bent i.v.m. de levensvatbaarheid van je kindje en daarna zie je uit naar de bevalling… Óf je daar naar uit moet kijken is een ander verhaal, maar goed. Je leeft van groeimoment naar groeimoment. Mijn ervaring is dat dat met een pasgeboren kindje niet anders is. Vanaf het moment dat je baby er is begin je te fantaseren: ‘Wat zou het fijn zijn als hij mee naar buiten mag!’ en: ‘Wat zou het heerlijk zijn als hij vannacht even wat langer doorslaapt…’

Die tendens zet zich voort in het niet kunnen wachten tot hij kan zitten of zijn eerste groentehap mag hebben. Tenminste bij mij ging dat zo. Om dan vervolgens meewarig terug te kijken naar foto’s van de kraamweek en die op een miraculeuze manier te romantiseren. ‘Ahhh, kíjk nou wat was hij toen nog kléin!’ Er niet (meer) bij herinnerend dat hij toen ook ontzettend veel huilde en ik ’s avonds uren met hem rondjes liep door de kamer.

Er zal vast een psychische verklaring zijn voor dit fenomeen. Die verklaring ken ik niet, maar ik ben ervan overtuigd dat het te maken heeft met de natuurlijke drang van mensen om steeds maar vooruit te kijken (positief!) en onze kinderen te stimuleren om verder te komen. Een beetje zoals een hertenmoeder haar jong meteen na de geboorte ‘dwingt’ om op de poten te gaan staan. Bij ons mensen is het vaak een dubbel gevoel. Aan de ene kant kun je niet wachten tot je kindje opgroeit en stappen maakt, en aan de andere kant hoor je iedereen zeggen dat de tijd zo snel gaat en de kinderen groot zijn voor je het weet… Het is ook niet gauw goed. Ik probeer zelf te genieten van alle kleine dingetjes die ik meemaak met mijn kinderen en probeer ze te stimuleren in wat ze doen maar tegelijkertijd bied ik ze ook een veilig thuis. Een lastig evenwicht soms!