Connect
To Top

Mama Amanda: Door mijn eerste bevalling was er angst en begon ik aan mezelf te twijfelen…

Vier en een half jaar geleden raakte ik voor het eerst zwanger. Een prima zwangerschap, zonder complicaties. Omdat het mijn eerste zwangerschap was, was ik natuurlijk wat onzeker. Gaat het wel allemaal goed? Is ons kindje wel gezond? Allemaal vragen die gedurende de zwangerschap door mijn hoofd spookte. Maar de vraag, waar ik het meest mee zat was toch wel of ik het wel kon, bevallen…

De bevalling

Heel de zwangerschap leef je toe naar dat ene moment. Het moment dat je bevalt van je kindje. Of dit nu je eerste, tweede, derde of vierde is, ik ben ervan overtuigd dat iedere bevalling op zijn eigen manier uniek is. Dus ook ik leefde toe naar dat ene moment, waarop ik moeder zou worden. Maar, hoewel ik een heel prima zwangerschap had, bekroop mij meer en meer dat angstige gevoel.

“Het was alsof in mijn hoofd continue een engeltje en een duiveltje bevonden.”

Zou ik het wel kunnen? ‘Natuurlijk,’ zei ik tegen mezelf, ‘iedere vrouw kan dat, waarom ik niet?’ Het was alsof zich in mijn hoofd continue een engeltje en een duiveltje bevonden die hevig met elkaar in dialoog waren. Het ene moment was ik ervan overtuigd dat het ook mij zou lukken, het andere moment wist ik niet waar ik de kracht vandaan zou moeten halen dit zelf te kunnen doen.

Met mijn ‘vluchtkoffer’ naar het ziekenhuis

Toen ik tegen de 40 weken aan liep, hoopte ik dat ze ‘iets’ zouden gaan doen, tijdens een van mijn laatste controles aan de verloskundige. Helaas, stuurden ze me weer gewoon naar huis, aangezien een gezonde zwangerschap mag duren tot 42 weken! Wie bedenkt het 😉

Met 41 weken en drie dagen stond ik daar, met mijn ‘vluchtkoffer’, voor de deur van het ziekenhuis. Nog altijd had ons kindje zich niet zelf aangediend en dus werd besloten de bevalling te gaan inleiden. De dag ervoor hadden we een gesprek bij de gynaecoloog, die een laatste controle uitvoerde en constateerde dat nog altijd alles goed was met het kindje, maar aan mij zag dat ik er klaar mee was.

Ze gaf ons een keuze: we mochten nog enkele dagen afwachten of de bevalling alsnog spontaan op gang kwam of we zouden ons de dag erna moeten melden op de verlosafdeling van het ziekenhuis voor een inleiding. Dit betekende dat we dan officieel werden overgedragen aan het ziekenhuis en ik niet met mijn eigen verloskundige zou mogen bevallen.

Een ‘medische indicatie’

Ik had me vooraf al voorgenomen in het ziekenhuis te willen bevallen, maar vond dit nu toch best een dingetje. Ineens was er een ‘medische indicatie’. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog werden ons diverse opties voorgelegd, waaruit we konden kiezen. Tja, hoe kies je nu het juiste, als je hier totaal geen ervaring mee hebt?

Uiteindelijk kozen we voor een manier van inleiden die rustig op gang kwam; middels het inbrengen van prostaglandinegel. Wisten wij veel dat het zó rustig zou gaan! Het volledige verhaal zal ik jullie besparen, maar het resultaat was dat onze zoon uiteindelijk, 3 dagen na het plaatsen van de eerste gel, middels een spoedkeizersnede ter wereld is gekomen. Helemaal kerngezond gelukkig.

Omdat de bevalling uiteindelijk zo lang heeft geduurd, had onze zoon een moeilijke start (Apgar 4,6,8) en in combinatie met een moeder die onder volledige narcose bijna vijf liter bloed toegediend heeft gekregen, kun je je voorstellen dat onze roze wolk in eerste instantie wat donkerder van kleur was dan we vooraf hadden verwacht.

Mijn tweede bevalling

Echter weerhield dit ons er niet van weer zwanger te raken. Afgelopen voorjaar ben ik bevallen van onze dochter. Vanwege onze vorige bevalling bleef ik gedurende mijn hele zwangerschap onder controle in het ziekenhuis en stond vast dat ik ook weer daar zou bevallen onder leiding van een gynaecoloog. Hoewel de bedoeling was dat ik het dit keer volledig op eigen kracht zou willen doen, begon ook deze bevalling met een inleiding.

“Ons meisje bleek aan de grote kant, wat complicaties zou kunnen opleveren.”

Ons meisje bleek aan de grote kant, wat mogelijke complicaties zou kunnen opleveren bij de bevalling. Naar aanleiding van de ervaringen van de vorige keer kozen we deze keer niet voor prostaglandinegel, maar zou er een ballonkatheter ingebracht worden, die de ontsluiting op zou wekken. Wanneer deze eruit zou vallen en er voldoende ontsluiting bereikt zou zijn, konden de vliezen worden geprikt, waardoor de weeën zeer waarschijnlijk spontaan op gang zouden komen.

Ben ik wel gemaakt om natuurlijk te bevallen

Ondanks dat er totaal geen reden was om aan te nemen dat deze inleiding hetzelfde zou gaan verlopen als de vorige, begrijp je dat de angst bij ons behoorlijk was en ik wederom aan mezelf en mijn kracht begon te twijfelen. Ik heb me zelfs afgevraagd of ik wel gemaakt was om natuurlijk te bevallen! Op een of andere manier wakkerde dit de oerkracht in mij aan en vijf uur na het breken van mijn vliezen is onze dochter op de natuurlijke manier geboren. Dat hiervoor een heel strenge gynaecoloog voor nodig was, laten we gemakshalve maar even achterwege.

Trots en heel dankbaar

Natuurlijk was ik ontzettend trots dat ik het deze keer zelf geflikt had. Het gaf me de bevestiging dat ik in staat was natuurlijk te bevallen, al is het met een klein beetje hulp. De bevestiging waar ik zo naar op zoek was. Ben ik dan minder trots op mijn vorige bevalling? Nee! Ik ben vooral heel dankbaar dat ik op dat moment op de juiste plek was. De plek waar ze hebben ingegrepen op het juiste moment om mijn kindje gezond ter wereld te brengen.

Trots dat ik alles gegeven heb om mijn kindje zelf op de wereld te zetten en trots dat ik uiteindelijk de moed heb gehad het, gedwongen of niet, uit handen te durven geven. Of een bevalling bij mij ooit spontaan op gang zal komen, zal ik waarschijnlijk nooit weten. Voor nu zijn we van mening dat twee kindjes ons gezin compleet maken. Maar ik ben wel heel benieuwd hoe het voelt om ’s nachts wakker te worden met weeën die de bevalling aankondigen. Dus wie weet… Ooit…

Liefs, Amanda

Meer Gastblogs