Mama Carmen: Heftige peuter driftbuien bij onze dochter. De dag dat haar broertje werd geboren ging het fout…

Shay is een heel makkelijk kind. Ze was al een hele makkelijke baby en tot nu toe nog weinig met haar te stellen gehad. Shay sliep als baby al bij ons in bed, met name vanwege de borstvoeding en uiteindelijk gewoon omdat we het alle drie (Shay, Karim en ik) fijn vonden om samen te slapen.

Haar eigen kamer

Toen ik zwanger raakte van Alessio kreeg ik het plan om Shay naar haar eigen kamer te verhuizen, omdat dat mij het beste leek voor ons allemaal met oog op ons rust. Toen Shay 18 maanden was hebben we een peuterbedje aangeschaft en haar hele kamer een make-over gegeven. Ik dacht dat het moeite zou gaan kosten, maar nee! Ze sliep dezelfde avond in haar eigen bed in haar eigen kamer! Zó trots!

“De dag dat Alessio geboren werd was de eerste nacht waarop het ‘fout’ ging.”

En toen ging het fout

De dag dat Alessio geboren werd was de eerste nacht waarop het ‘fout’ ging. Perfect moment, not! Ik zat die nacht tot 4:00 op een stoeltje naast haar bed zodat ze rustig kon slapen. Ik wilde niet toegeven, dit is nou eenmaal de nieuwe situatie en dit moest ik even doorbreken, dacht ik. De volgende dag wilde ze overdag ook niet in haar bed slapen, dit was echt niets voor Shay!

Het was altijd een kwestie van neerleggen en slapen, vaak wilde ze niet eens meer een boekje of een kus! Ik was me bewust van de hele verandering en hoe het voor haar is, dus ik wilde er eigenlijk ook weer niet te moeilijk over doen. Alessio sliep tenslotte op onze kamer dus hoe logisch is het dat zij ook bij ons wilt in plaats van op haar eigen kamer?

Ze gilde alles bij elkaar

Ik besloot haar die middag bij ons te laten slapen en ’s avonds weer in haar eigen bed te proberen. De avond brak aan en zoals ik al vermoedde ging dit niet zonder scene. Shay veranderde in een soort duivel in de nachten, serieus. Elke nacht opnieuw. Ze ging van jengelen naar huilen, van huilen naar krijsen en van krijsen naar een driftaanval die te eng voor woorden werd.

Ze gilde alles bij elkaar, wrong zich in houdingen waarvan je niet dacht dat ze mogelijk waren en bleef hier enorm in hangen. Ik (nét bevallen!) zat naast haar bed op een kinderstoeltje tot diep in de nacht om dit te proberen voorkomen, als ik een poging deed tot opstaan was het raak. Shay en ik in de ene kamer en Karim met Alessio in de andere kamer. Als Shay nét sliep begon Alessio te huilen of andersom. Karim kon hem niet voeden want ik had geen kolf voorraad. Ka-pot was ik, letterlijk en figuurlijk.

Driftaanvallen

Ondanks dat heb ik enorm me best gedaan om Shay te begrijpen, ik heb me verdiept in driftaanvallen en heb meteen een ‘plan’ opgesteld hoe ermee om te gaan. First of all was ik me bewust van de veranderingen in haar leven, die ze blijkbaar niet goed kon verwerken. Logisch! Volkomen begrijpelijk, en dat heeft het ook dragelijk gemaakt voor mij.

“Ik vond het érg zwaar, mijn frustratie werd meer en mijn geduld raakte op.”

Zodra Shay in een aanval raakte probeerde ik daar aan te denken en haar meteen af te leiden. Dit deed ik door over de dag te praten of over haar knuffels in bed, wat ze morgen wilde gaan doen. Soms werkte het, soms niet. Ik wilde haar uit die sfeer halen door haar gedachte te verzetten.

Ook merkte ik dat ondanks haar ontzettend boze aanval, ze niets liever wilde dan aandacht, liefde. Soms kwam ik er niet doorheen en moest ik haar écht laten, maar soms gaf ze zelf tijdens een heftige driftbui al aan dat ze bij me wilde zitten. Nog geen 2 jaar oud, ze heeft me nodig! Uiteindelijk werd ze alleen bij mij weer rustig. Ik vond het érg zwaar, mijn frustratie werd meer en mijn geduld raakte op. Desondanks was het een kwestie van diep in en uitademen.

Ik heb uiteindelijk toegegeven

Haar buien konden soms 5 minuten duren, soms uren… Ik bleef altijd bij haar, puur omdat ik bang was dat ze zichzelf zou bezeren, ze leek soms wel een exorcist in zo’n bui. Als ik er aan denk krijg ik helemaal kippenvel en hoor ik haar nog! Ik heb uiteindelijk toegegeven (opgegeven?), haar bij ons terug in bed genomen en daar ligt ze nu nog steeds. Nooit meer een drift aanval gehad, nooit drama met naar bed brengen, nooit meer gehuild.

De tijd die het heeft geduurd was vreselijk, de aanvallen begonnen om 19:00 en hielden soms wel eens aan tot een uur of 4 ’s nachts. Soms viel ze in slaap en werd ze wakker precies waar ze gebleven was, en dan ging ze gewoon weer verder.

Ik vond het verschrikkelijk

Eén ding weet ik zeker; dit = nooit meer. De driftbuien kwamen bij haar omdat zij in ons bed wilde slapen, dat weet ik omdat wanneer ik daaraan toegaf er niets meer aan de hand was. Ik wilde consequent blijven maar ik heb geleerd hiervan en ik zeg je eerlijk; Als Alessio ooit deze periode krijg dan ga ik de strijd niet eens aan. Ik vond het verschrikkelijk, en uiteindelijk vind ik een goede nachtrust voor ons allemaal véél belangrijker! Jouw kind hier ook last van (gehad)? Hoe ging jij hiermee om?

Liefs Carmen